Hans (gedetineerd)

Verslavingsreclassering

Hans: “Ik zit hier omdat de maatschappij een beetje genoeg van me had. Vanaf mijn achttiende gebruikte ik al recreatief: een beetje blowen, een snuifje coke, een pilletje. Dan merk je ook wat ’t met je doet, dat je gaat gebruiken om emoties weg te drukken. Dan gaat het heel snel goed fout en word je probleemgebruiker. Coke was te duur om van mijn gewone loon te betalen. Dus ging ik met criminele activiteiten ‘bijverdienen’. Ik heb ook twee keer ingebroken in een woning. Dat blijft wel wringen. Bij bekenden van me is ook ingebroken en dan zie je pas wat de impact van een inbraak is.

“Bij de verslavingsreclassering bespreken we wat voor mij een goed traject zou zijn”

Inmiddels heb ik vier keer vastgezeten. Iedere keer kom ik vol goede moed vrij en iedere keer mislukt het weer. Daar krijg je een behoorlijk minderwaardig gevoel van. Dit keer zou ik door snelrecht veroordeeld worden, maar ik heb de politierechter gesmeekt de uitspraak 90 dagen uit te stellen, zodat ik hier samen met verslavingsreclassering een traject op kan zetten. Bij de verslavingsreclassering bespreken we wat voor mij een goed traject zou zijn, tijdens en na detentie. Ik kom nu misschien voor een woning in aanmerking, maar daar zou ik wel begeleiding bij willen. Dat iemand af en toe eens langskomt en zegt: ‘Je huis wordt wel een rommeltje, zeg‚’ of ‘Heb je die rekeningen nou nog niet betaald?’ Ik weet niet of dat allemaal mogelijk is, soms zie ik door de bomen het bos niet meer. Maar bij de verslavingsreclassering laten ze me zien dat er altijd hoop is.”